1. بعضی افراد حرف تاء در كلمه ی (مَّسْتُوراً) در آیه ی شریفه
ی ﴿وَإِذَا قَرَأْتَ الْقُرآنَ
جَعَلْنَا بَيْنَكَ وَبَيْنَ الَّذِينَ لاَ يُؤْمِنُونَ بِالآخِرَةِ حِجَاباً مَّسْتُوراً﴾ (اسراء
45) (مثال اول) را با تفخیم قرائت نموده و
درنتیجه به واژه ی "مسطورا" تبدیل گشته و معنای
آن به هم می ریزد.
2. در عوض بعضی افراد حرف طاء در کلمه ی (مَسْطُوراً) در آیه ی شریفه
ی ﴿كَانَ ذَلِك فِي الْكِتَابِ مَسْطُوراً﴾ (اسراء 58) (مثال دوم) را با ترقیق خوانده و آن را به
"مستورا" تبدیل نموده و برخی دیگر هم حرف سين را با
تفخیم ادا نموده و به "مصطورا" تغییر می دهند و
در هردو حالت معنای آیه به هم می خورد.
3. برخی افراد حرف ذال در كلمه ی (مَحْذُوراً) در آیه ی شریفه
ی ﴿إِنَّ عَذَابَ رَبِّكَ كَانَ مَحْذُوراً﴾ (اسراء 57) (مثال سوم) را با تفخیم ادا کرده و به
"محظورا" تبدیل می نمایند که در معنا اختلال
ایجاد می کند.
4. بسیاری افراد حرف سين و الف بعد از آن در كلمه
ی (أَسَاطِيرُ) در آیه ی
شریفه ی ﴿إِذَا تُتْلَى عَلَيْهِ
آيَاتُنَا قَالَ أَسَاطِيرُ الْأَوَّلِينَ﴾ (مطففين 13) (مثال چهارم) را با تفخیم بیان می
کنند و چیزی شبیه کلمه ی (أصاطير) پدید می
آورند. برخي دیگر نیز در ترقيق این دو حرف مبالغه می
کنند، تا جاییکه گاهی حرف الف به ياء یا در برخی
اوقات به چیزی بین الف و ياء مبدل می شود.
5. برخی در
ترقيق الف مقصوره مبالغه کرده و چیزی مانند الف تولید می
شود مانند (الْبَاطِلُ) در آیه ی
﴿لَا يَأْتِيهِ الْبَاطِلُ مِن بَيْنِ
يَدَيْهِ وَلَا مِنْ خَلْفِهِ تَنزِيلٌ مِّنْ حَكِيمٍ حَمِيدٍ﴾ (فصلت 42) (مثال پنجم)
یا (أَصْحَابُ) آیه ی
﴿لَا يَسْتَوِي أَصْحَابُ النَّارِ وَأَصْحَابُ الْجَنَّةِ أَصْحَابُ الْجَنَّةِ هُمُ
الْفَائِزُونَ﴾ (حشر
20) (مثال ششم) و یا آنکه در تفخيم آن
مبالغه ورزیده و چیزی مثل واو خارج می گردد مانند الف (مِثْقَالَ) در آیه ی ﴿وَمَن يَعْمَلْ مِثْقَالَ ذَرَّةٍ شَرّاً يَرَهُ﴾ (زلزله 8) (مثال هفتم) یا (الطَّامَّةُ) در آیه ی ﴿فَإِذَا جَاءتِ الطَّامَّةُ الْكُبْرَى﴾ (نازعات 34) (مثال هشتم)، که تمام این موارد اشتباه می
باشند. برای بیان صحیح الف با ترقیق یا
تفخیم، باید هنگام مد بین دو فک فاصله ایجاد نموده و آن
ها را زیاد به هم نزدیک نکرد.
6. بسیاری از قرائت
کنندگان با تاثیر پذیرفتن از لهجه ی عامیانه بعضی
از حروف رقیق را با تفخیم یا بالعکس بعضی از حروف مفخم را
با ترقیق ادا می نمایند. مانند تفخيم ميم، فاء و باء یا
ترقيق صاد و راء در موقعیت هایی که نباید ترقیق
صورت پذیرد.
(بعضی از نکات از سایت
اهل حديث اخذ گردیده اند.)
بعضی تاء موجود در کلمه ی (مستورا) را با
تفخیم ادا نموده و در نتیجه آن را به "مسطورا" تبدیل
می کنند که باعث آشفتگی معنا می گردد.
