نکات
مهم
در این جا برخی نکات مهم ذکر شده اند که باید در هنگام قرائت به روایت حفص
از عاصم به شیوه ی شاطبیه بدانها توجه شود:
سین و صاد
حفص کلمات زیر را سین قرائت نموده است:
-
(وَيَبْسُطُ) در آیه ی شریفه ی: ﴿وَاللّهُ يَقْبِضُ وَيَبْسُطُ وَإِلَيْهِ تُرْجَعُونَ﴾ (بقره 245) (مثال اول)
-
(بصطة) در آیه ی شریفه ی ﴿وَاذكُرُواْ إِذْ جَعَلَكُمْ خُلَفَاء مِن بَعْدِ قَوْمِ نُوحٍ
وَزَادَكُمْ فِي الْخَلْقِ بَسْطَةً﴾ (اعراف 69) (مثال دوم)
- (بسطة) در آیه ی شریفه ی ﴿قَالَ إِنَّ اللّهَ اصْطَفَاهُ عَلَيْكُمْ وَزَادَهُ بَسْطَةً فِي الْعِلْمِ وَالْجِسْمِ﴾
(بقره 247) (مثال سوم)
-
و کلمه ی (بمصيطر)
در آیه ی شریفه ی ﴿لَّسْتَ عَلَيْهِم بِمُصَيْطِرٍ﴾ (غاشية
22) (مثال چهارم) را با صاد تلفظ نموده است.
-
کلمه ی (المصيطرون) را
با صاد و سین تلفظ نموده است در آیه ی شریفه ی: ﴿أَمْ عِندَهُمْ
خَزَائِنُ رَبِّكَ أَمْ هُمُ الْمُصَيْطِرُونَ﴾ (طور 37) (مثال پنجم) و تلفظ صاد رایج تر می باشد.
-
کلمات (ضعف) و (ضعفا) در آیه ی شریفه زیر را به دو صورت فتحه ی ضاد و ضم
ضاد تلفظ نموده است. ضاد با فتحه در اداء تقدم دارد: ﴿اللَّهُ
الَّذِي خَلَقَكُم مِّن ضَعْفٍ ثُمَّ جَعَلَ مِن بَعْدِ ضَعْفٍ قُوَّةً ثُمَّ جَعَلَ مِن بَعْدِ قُوَّةٍ ضَعْفاً وَشَيْبَةً﴾ (روم
54) (مثال ششم)
کلمه ی (ءأعجمي)
کلمه ی (ءأعجمي) در آیه ی ﴿أَأَعْجَمِيٌّ وَعَرَبِيٌّ﴾
(فصلت 44) (مثال هفتم) به صورت روانی فتحه ی دوم یا تلفظ آن بین همزه و الف قرائت می
گردد.
كلمه ی (مجراها)
كلمه ی (مَجْرَاهَا) در آیه ی ﴿وَقَالَ ارْكَبُواْ فِيهَا بِسْمِ اللّهِ مَجْرَاهَا وَمُرْسَاهَا﴾
(هود 41) (مثال هشتم) با مایل شدن الف بعد از حرف راء خوانده می شود، و این امر مستلزم
ترقيق حرف راء می باشد. و نیز تمایل صوت بين الف و ياء.
كلمه ی (تأمنا)
كلمه ی (تَأْمَنَّا) در آیه ی ﴿قَالُواْ يَا أَبَانَا مَا لَكَ لاَ تَأْمَنَّا عَلَى يُوسُفَ وَإِنَّا
لَهُ لَنَاصِحُونَ﴾ (يوسف 11) (مثال نهم) به دو صورت تلفظ می گردد:
- اشمام یا ساکن کردن:
قرار دادن دهان در حالت تلفظ ضمه در هنگام تلفظ نون مشدد.
- اختلاس (ربایش): ربایش
صدای ضمه در هنگام تلفظ صدای نون به نحوی که دو سوم آن صدا برجای مانده ویک سوم آن
برود.
برای آن به دو صورت فوق خوانده می شود تا معلوم شود اصل نون مشدده نون مضمومه
(دارای صدای ضمه) بوده و دیگری مفتوحه (دارای صدای فتحه) است.
كلمه ی (ءاتنيَ)
كلمه ی (ءاتنيَ) در آیه ی شریف ی ﴿فَلَمَّا جَاء سُلَيْمَانَ قَالَ أَتُمِدُّونَنِ بِمَالٍ فَمَا
ءاتنيَ اللَّهُ خَيْرٌ
مِّمَّا آتَاكُم بَلْ أَنتُم بِهَدِيَّتِكُمْ تَفْرَحُونَ﴾ (نمل 36) (مثال دهم)
در هنگام وصل با اثبات ياء مفتوحه خوانده می شود. اما در حالت وقف به دو شیوه ی زیر
جایز می باشد:
- اثبات ياء ساكن
- حذف ياء و وقف بر نون ساكن
یا وقف بر روم.
و اثبات ياء ارجح می باشد.
آغاز سوره ی آل عمران
سه شیوه برای تلاوت ابتدای سوره ی عمران، یعنی: ﴿الم
* اللّهُ لا إِلَـهَ إِلاَّ هُوَ الْحَيُّ الْقَيُّومُ﴾ (آل عمران 1-2) (مثال
یازدهم) وجود دارد:
1. وقف بر (الم) سپس آغاز با كلمه ی (اللّهُ).
در این حالت ياءِ ميم به اندازه ی مد لازم کشیده می شود.
2. وصل، در این حالت دو تا ساكن به هم می رسند؛ یعنی ميم و لام لفظ جلاله
ی الله، به این ترتیب ميم را با فتحه خوانده، و نیز ياء ميم مد طبيعي می گیرد به دلیل
از میان رفتن علت وجودی مد لازم که همان سكون می باشد. این نظر کسانی است که به مصوت
یا حركت های عارضی عادت دارند.
3. وصل با فتحه ی ميم و مد لازم
ياء که اندازه ی آن به میزان شش حركت یا مصوت باشد. این گفته ی کسانی است که به حركت
یا مصوت عارضی عادت ندارند.
ابتدای سوره های (يس) و قلم
هنگام وصل (يس) و (ن) به آیات بعدی که شامل ﴿ يس
* وَالْقُرْآنِ الْحَكِيمِ﴾ (يس
1-2) (مثال دوازدهم) و آیه ی شریفه ی ﴿ ن وَالْقَلَمِ وَمَا
يَسْطُرُونَ﴾ (قلم 1) (مثال سیزدهم) نون در واو ادغام نمی شود، بلکه باید در
هر دو جا نون را اظهار نمود.
وصل سوره ی انفال به سوره ی برائت (توبه)
سه دیدگاه درباره ی وصل نمودن سوره ی انفال به سوره ی برائت موجود می باشد:
1. وقف بر پایان سوره ی انفال و
سپس آغاز سوره ی برائت بدون بسم الله.
2. وصل بين (عليم) و(براءة)
به همراه قلب میم به باء.
3. سكته ی بین (عليم) و (براءة).