در این بخش احكام مربوط به نون ساكن و تنوين مورد بحث
قرار می گیرد.
نون
ساكن:
حرف نون بدون مصوت یا حركت که در حالت قرائت و وقف یکی بوده،
می تواند در کلماتی چون اسم، فعل، حروف و نیز در میان
یا پایان كلمات قرار گیرد.
تنوين: نون ساكن
اضافی است که در تلفظ پایان اسم در حالت وصل آمده و از لحاظ خطی
و هنگام وقف از آن جدا می شود. تنوین در افعال و حروف قرار نمی
گیرد. تنوین از لحاظ نوشتاری با دو ضمه، فتحه یا كسره
نشان داده می شود.
احكام
نون ساكن و تنوين: دارای این چهار حكم می باشند: اظهار،
ادغام، اقلاب و اخفاء.
این احكام چهارگانه همان صفات حرف نون عارضی
هستند که در حالت سكون بدان ها متصف می شود ( و تنوين نیز این
صفات را می پذیرد).
تذکر: ممکن است
برای جلوگیری از التقاء دو ساكن به نون ساکن مصوتی افزوده
گردد و در این حالت احكام این بخش بر آن صادق نخواهد بود. مانند
این آیه: ﴿مِنَ الَّذِينَ آمَنُواْ﴾
(بقره 212) (مثال اول).
ممکن است در حالت التقاء ساكنين، تنوين مصوت کسره را
بپذیرد، مثل:
- ﴿جَنَّاتِ عَدْنٍ الَّتِي﴾ (مريم 61) (مثال
دوم) که چنین خوانده می شود: (عَدْنِـنِـلَّـتي)
- ﴿َقُلْ هُوَ اللَّهُ أَحَدٌ *
اللَّهُ الصَّمَدُ﴾ (اخلاص
1-2) (مثال سوم) موقع وصل دو آيه چنین
قرائت می شود: (أحَدُنِـلَّه)
- ﴿جَزَاءً الْحُسْنَى﴾ (كهف 88) (مثال چهارم) خوانده می شود: جزاءَنِلْحُسْنى.
- ﴿ وَرَهْبَانِيَّةً ابْتَدَعُوهَا ﴾ (حديد 27) (مثال پنجم) خوانده می شود:
ورهبانيّتَـنِـبْتَدعوها
همچنین در این حالت نون هیچ یک از
صفات عارضی مورد اشاره در این بخش که علمای تجويد بر آن نام احكام
نون ساكن گذارده اند، را نخواهد داشت.
احکام این مورد بحث در این بخش بر این
مثال عمل نمی شوند، چون حرف نون در کلمه ی "من" دارای
مصوت بوده و ساکن نیست
