خطای اعراب
در قرائت قرآن
خطا و انحراف از شیوه ی درست قرائت می باشد. به دو نوع تقسیم می شود:
خطای آشکار و خطای پنهان.
خطایی است که در ارتباط با الفاظ رخ داده و بطور آشکار به آشفتگی
معنایی در آن می انجامد. برای آن خطای آشکار خوانده می شود که برای قاری شنوندگان
آشکار و واضح است. در نتیجه چنین خطایی شرعاً جاییز نمی باشد.
خطای آشکار ممکن است ناشی از جایگزین کردن حرفی به جای دیگری رخ دهد؛
مانند جایگزینی حرف طاء به جای دال، ذال به جای زا يا حرف ثاء به جای سين.
همچنین ممکن است با تغيير در حركات حروف (مصوت ها) پیش بیاید. مانند
تبدیل فتحه به كسره یا سكون به یک مصوت دیگر. احتمال دارد چنین تغییراتی به تبدیل
معنای آيه بیانجامد. همچون به ضمه خواندن حرف تاء در کلمه ی "لست" در
آیه ی شریفه ی: "لَّسْتَ عَلَيْهِم
بِمُصَيْطِرٍ" {غاشيه 22} (این یک خطای فاحش است که معنای آیه را به طور
کامل تغییر می دهد).
خطایی است در ارتباط با قواعد تجويد و كمال گفتار که در معنی و دستور
زبان اخلالی ایجاد نمی نماید. به خاطر پنهان ماندن آن بر عامه ی مردم و تشخیص آن
تنها توسط قاریان، پنهان خوانده می شود.
همچون ترك غنّه، به هم خوردن احكام مد، تفخيم چیزی که باید مرقق بوده
و ترقيق آنچه بایستی با تفخيم خوانده شود و دیگر خطاهایی که با عرف و روال قرائت
صحيح مغایرت دارد.